Μια άλλη διάσταση μας περίμενε αυτό το Πάσχα.
Άλλαξε ο κόσμος και η Ανάσταση επέλεξε να πραγματοποιηθεί σιωπηλά στις ψυχές μας.
Οι ήχοι από τις καμπάνες έσβησαν στην ατμόσφαιρα αλλά η μελωδία τους ακούστηκε
δυνατότερα μέσα μας και μας ένωσε με δεσμούς αόρατους αλλά σφικτούς και άρρηκτους.
Ήταν μια δοκιμασία για όλους μας.
Ήταν σαν ένα πείραμα ζωής. Σαν μια άσκηση για να μας ατσαλώσει.
Εν μέσω πανδημίας έπρεπε να κρατήσουμε σταθερό το βήμα μας. Έπρεπε να ντύσουμε το
«μακρυά» και τις «αποστάσεις» της επιστήμης, με το» κοντά» και το «σφικτά» της αγάπης και
της μέριμνας.
Τα καταφέραμε να διαβούμε αυτό το μονοπάτι ακολουθώντας τα χνάρια της επιστήμης και τα
πατήματα της καρδιάς.
Οργανώσαμε τις διανομές τροφίμων σε αυστηρά καθορισμένους χρόνους, τηρώντας όλα τα
μέτρα ασφάλειας. Πραγματοποιήσαμε μεμονωμένες κατ’ οίκον διανομές, όπου το
υπαγόρευαν οι συνθήκες.
Και αυτό το Πάσχα το τραπέζι των συνανθρώπων μας στρώθηκε όπως έπρεπε.
Και αυτό το Πάσχα το χαμόγελο μεταδόθηκε σε όσους το είχαν χάσει.
Και αυτή τη φορά, βρεθήκαμε στη θέση μας.
Εν μέσω υγειονομικής καραντίνας ανοίξαμε ουρανούς, για να γιορτάσουμε όλοι την
Ανάσταση!